Filip deler tankar om vegen framover

Er me – altså meinigheita, Guds folk, dei frelste – Guds kropp? Dersom me er lemmer på kroppen, så er me fullstendig avhengige av kvarande, kvar lem. Og når éin lem lider, så lider heile kroppen. Og dersom me skal fungera, så treng me alle å ha direkte kopling til hovudet – til Kristus.

Så kvar trykkjer skoen? Kva er det som er avgjerande viktig i den tida vi er i no. Tilbakemeldingane frå ulike menneske tyder på ulike svar. Så ulike at ein kan lura på om kroppen er delt. Det manglar i alle fall kommunikasjon mellom delane, og det må me som leiarskap i meinigheita ta andsvar for. Me ynskjer å gjera vårt for at kroppen skal ha kontakt og gå i einskap.

Så, kvar går me?

Eit sentralt vers for meg i det siste, har vore Johannes 10:4:

Når han fører sine egne sauer ut, går han foran dem. Sauene følger ham, for de kjenner røsten hans.

Når me kjenner røysta Hans, då let me Han leia oss. Han går føre. Eg kunne gått masse inn på teksten her, teke heile bolken Joh. 10:1–11. Men eg vil berre konsentrera meg om dette éine punktet. Eg må vera tett på Han, høyra Han, kjenna røysta Hans godt og fylgja Han. Han må få vera hovud. Det gjeld for meg personleg, og for oss som meinigheit.

Det er difor desse kveldane med «bønn, bibel og beundring» er så viktige og sentrale. Me treng som meinigheit å saman søkja Han, for å få sjå og høyra frå Han som er hovudet. Menneskeleg sett er meinigheita eit håplaust prosjekt, det er altfor mange ulike typar personar, kultur og meiningar til at det kan fungera. Men i åndeleg einskap, overnaturleg einskap, vil Han forma og byggja oss, som levande steinar, til noko som ikkje menneskeleg sett er mogleg, men som er overnaturleg, eksplosivt og fantastisk.

Det fordrar at me, til liks med dei 120 som vart verande på øvresalen, har lagt ned vår eigen agenda og våre eigne liv, slik at me samstemd søkjer Hans veg.

Ja, men kva er retninga?

I innlegget om omkalfatring skriv Øyvind m.a.:

Det er tid for å omkalfatre!

• Leksikon beskriver omkalfatring som «å gjøre helt om på, forandre fra grunnen, og å snu opp ned».
• Ang skip (som ofte bilde på menighet):
  når en eldre båt har ligget lenge på land, tørket inn, sprukket opp, omkalfatres den for å bli vanntett og kunne sjøsettes igjen. (For et bilde!)

Vi menigheter her i vesten kan være lik en slik båt som har ligget på land, lenge.

Vi har minner om livet på vannet, allslags kunnskap om navigasjon, havstrømmer og livet i og på vann.

Meninger har vi også, om hvordan det best burde gjøres,
men vi speider fra land, fra en sprukken båt.

Snu pilene

Eller som Egil delte for mange år sidan:
– Me treng å snu pilene utover!

Altfor lenge har fokuset vore å drifta oss sjølv, og me treng å snu blikket, sikta utover, ikkje innover på korleis me kan ha fine og gode møte i klubben vår. Sundagsmøta våre kl. 11, er ikkje det viktigaste. Dersom det er naudsynt, kan me til og med droppa dei ein periode. Sundagsmøta burde vera der me kjem i lag og feirer det som hender i gruppene.

I ein samtale nyleg, etter at eg hadde preika om huskyrkjer og fellesskap, sa vedkomande om Elihu-meinigheita, fritt etter minnet mitt:

• Me mista noko vesentleg i starten då me gjekk over frå å vera i heimen til å ha eige møtelokale! Det kom noko stivt og unaturleg over oss.

Og det er jo nettopp dét som er problemet.
Me treng sårt å vera fellesskap der me alle har medvandrarar, både nokon som fylgjer oss, og nokon me fylgjer og lærer av. Me treng nære fellesskap der me kan dela liv, bøn og Guds Ord.

Eg, og me som leiarskap, trur det er her skoen trykkjer. Det er her det gjer vondt.

Dvs. at me treng å snu på båten, ta alle dei grepa som gjer at me alle kan sjå noko av det same, og gå i same retning. Og den retninga finn me fyrst og fremst ved at me søkjer Jesus! I lag.

Kjenner du ikkje kallet til å koma saman om bibel og bøn, for å søkja Guds andlet, finna ut kva Han har på hjarta?

Eg forstår at ikkje alle kan koma kl. 20 på kveldane for å søkja og beda til Gud. Kan henda skal me då òg ha slike møte på sundag føremiddag når me snart kan ha større møte att?

Slik eg ser det, er det eit blindspor me er inne på når fokuset og energien vår går på korleis sundagsmøta våre bør sjå ut. Eg forstår at det er godt meint, alle innspela som kjem. Og det er sanning og gode ting i innspela,
MEN det er ikkje der skoen trykkjer. (Trur eg og me i leiarskapen.)

Kroppen fungerer ikkje, av di me manglar levande, livsnære og forpliktande fellesskap.

Eg påstår ikkje at ingen har gode fellesskap, men at me som meinigheit har store manglar her, at mange fell eller kjenner seg utanfor.

Me har ingen mal som me vil at alle skal passa inn i, fellesskapa, huskyrkjene kan sjå veldig ulike ut, men dei må vera ekte, og nære, og ha Jesus i sentrum.

Meinigheit = folk

I desse tidene med restriksjonar har eg sett ein del innlegg av gode, kristne vener, som kritiserer ulike pastorar og leiarar for å «leggja ned meinigheita» si under restriksjonane – at dei ved å ikkje halda kyrkjedørene opne for gudstenester og lovsong, då legg ned meinigheita.

Dette har gjort meg trist. Det kan godt vera at nokon ut frå frykt eller anna har vore for snare med å avlysa møte. Og når eg ser attende for vår del, så skulle me hatt opne rom for å koma og få forbøn og samtale i tidene som ligg bak.

Men meinigheita, det er jo folka, fellesskapen. Dersom me ikkje har noko meinigheit når sundagsmøte eller storsamlingar ikkje er mogleg å ha, kva har me eigenleg då?

Urkyrkja var når dei kom saman i heimane med djup og inderleg glede, dei var disiplar, og gjorde disiplar – i kvardagen, i kvardagslivet, i stort og smått.

Dersom meinigheit er storsamlingane, då har me berre ein klubb.